Op reis
Erg leuk waren de reacties die ik kreeg van mannen en vrouwen onderweg. Van mannen een steelse, maar bewonderende blik. Van vrouwen, vooral oudere vrouwen, blijdschap en de wens: Inshallah! waarbij ze de handen ophieven naar omhoog: zo God het wil! Belangrijk was blijkbaar of de kleine een jongen of een meisje wordt, die vraag kreeg ik vaak. Een jongen, dat was een mooie uitkomst.
In het vluchtelingenkamp dat we bezochten (voor Syriërs, in Erbil) trok mijn buik ook de aandacht van de vrouwen. Zonder elkaars taal te spreken (Nederlands/Engels lijkt echt niet op Syrisch), begrepen we elkaar, de vrouwentaal is universeel. Leuk dat je die verbondenheid zo voelt. Er was een jonge vrouw die ook 6 maanden zwanger was. Ze gaf aan last te hebben van zere bovenbenen. Wat een verschil, zwanger zijn in een vluchtelingenkamp, met een strenge winter voor de deur, of als ''toerist'' met een ticket richting het veilige Nederland ~ en misschien wel het kraamhotel ~ op zak.
Een bijzondere gewaarwording was ook dat mensen voor mij gingen staan in de bus of in de metro (wat gelukkig nog niet nodig was). Het bracht me een beetje in verlegenheid, maar deed me ook goed. Geniet er maar van, zei Trudy, zo vaak gebeurt dat niet;).
Pukje is weer eens mee geweest op reis. Niet voor de eerste keer, dat was nl van de zomer al (India, Nepal en Moskou), maar voor de tweede keer. De reis ging naar Turkije en Irak. Beide gebieden worden bewoond door Koerden, dus zogezegd, we gingen naar Koerdistan. Van te voren waren nogal wat mensen bezorgd, waardoor ik zelf ook ging denken, is het slim wat ik doe? Maar ik was en ben niet ziek en daarbij, een gewone werkdag vergt ook wat van je.. Aldus overwegende gingen we dus toch (weer) op stap. Met een tas van maar 6 kg! Een record en het beviel me uitstekend, ik heb vaak teveel meegenomen realiseer ik me nu.
Wat ging de reis goed! Daar ben ik wel dankbaar voor, want zoiets heb je toch ook zelf niet in de hand. De eerste dagen waren nog een beetje spannend, waardoor ik wat eerder moe was. Ik ging dan ook op tijd slapen. De laatste dagen waren zó ontspannen. Ik genoot en voelde de kleine reiziger nauwelijks, op het gestommel na (maar dat is alleen maar aardig, die communicatie van hem).
Erg leuk waren de reacties die ik kreeg van mannen en vrouwen onderweg. Van mannen een steelse, maar bewonderende blik. Van vrouwen, vooral oudere vrouwen, blijdschap en de wens: Inshallah! waarbij ze de handen ophieven naar omhoog: zo God het wil! Belangrijk was blijkbaar of de kleine een jongen of een meisje wordt, die vraag kreeg ik vaak. Een jongen, dat was een mooie uitkomst.
Een bijzondere gewaarwording was ook dat mensen voor mij gingen staan in de bus of in de metro (wat gelukkig nog niet nodig was). Het bracht me een beetje in verlegenheid, maar deed me ook goed. Geniet er maar van, zei Trudy, zo vaak gebeurt dat niet;).
De groepsgenoten waren ook bijzonder lief voor me. Ook hier geldt weer, gelukkig kon ik alles zelf nog prima doen, maar ik waardeerde hun aandacht wel, als ze me bijvoorbeeld de beste plaats in de auto aanboden..
Uitgerust kwam ik zo na een week weer thuis. Blij dat alles goed is gegaan en voldaan dat het zo'n mooie reis was. Weer een stapje verder... nu alleen het kamertje nog afmaken, nieuwe vloerbedekking bestellen, inrichten, inpakken... En de oppas regelen! En het geboortekaartje..
