34 weken

Alles gaat gelukkig al weer een heel aantal weken goed. Elke week ga ik even langs in het ziekenhuis, voor controle, een echo, een praatje. Vorige week is er een datum geprikt voor de bevalling met de sectio caesarea. Het zal een intensieve en emotionele dag zijn. Een operatie en als alles goed gaat moeder worden. Maar voor de baby de heftigste dag, uit de vertrouwde omgeving waarin alles vanzelf gaat (zo stel ik me dat voor), naar de buitenwereld, waarin je ineens moet gaan ademhalen, huilen, je best doen om voeding binnen te krijgen, van hand tot hand gaan, vreemde gezichten boven je en misschien nog wel andere dingen.

Ik zou graag even in mijn buik willen kijken, maar dat kan natuurlijk niet. Onderstaand plaatje geeft wel veel inzicht in wat zich in mijn buik afspeelt. Wat ik voel komt helemaal overeen met de ligging van de baby zoals op dit plaatje. Een kontje dat in de lucht steekt en van m'n buik als ik lig soms net een piramide maakt, beentjes/voetjes die boven in m'n buik van links naar rechts gaan en deze week steeds krachtiger worden en een op een neer golvende buik als het hele lijfje beweegt. Zoals op het plaatje is te zien ligt het koppetje dus veilig naar beneden op een beschutte plek. Zou hij zijn duimpje ook in de mond hebben?

Volgende week: even tijd voor mijn familie! Met de kerst hoop ik thuis te zijn, in Rijssen.
Ik heb er zin in om iedereen weer te zien. Ik hoop dat Pukje nog even op z'n plaats blijft en zo niet, dan wordt hij een Almeloër;).  

Ik weet, het is beter om niet op internet te gaan zoeken naar informatie over placenta previa. Daar word je onrustig en onzeker van! Maar de verleiding is (te) groot om het op verloren momenten toch te doen. Dan denk ik, ik wilde dat ze de baby nu maar vast gingen halen, al die enge dingen die je mee kunt maken. Maar ja, daar denkt de dokter toch anders over. Toch maar niet meer het internet op proberen te gaan.

En verder, ik kreeg nog dit prachtige stukje in mijn mailbox: het komt van een blog waarop ik geabonneerd ben. Het ontroerde me.

New post on Mainzer Beobachter

Vergeefs stukje by Jona Lendering Ik was op visite bij een vriendin, een alleenstaande moeder met een dochtertje van twee. Terwijl de grootouders en ik ons tegoed deden aan de koffie en het appelgebak, waren onze gastvrouwen elders in de weer. De moeder had het meisje op haar rug genomen om paardje te rijden. Even waren ze hun gasten vergeten: “hihihi” hinnikte mijn vriendin terwijl ze door de kamer sprong. De peuter kraaide van plezier. Ineens realiseerde de moeder zich dat we naar haar keken en viel ze uit haar rol. We hadden gezien hoe die twee, als ze alleen waren, met elkaar speelden en pret maakten: iets intens persoonlijks, moois en ontroerends. Ik wilde de herinnering bewaren en schreef er dit stukje over. Een vergeefs stukje overigens, omdat ik, al zou ik het nog sentimenteler maken, nooit zal kunnen overdragen hoeveel liefde ik zag. Jona Lendering | December 14, 2013 at 2:20 pm | Categories: Dagelijks leven | URL:http://wp.me/p1HkCZ-34l Comment    See all comments    Like

En tenslotte, dit is al met al wel een erg persoonlijk stukje geworden. Ik schrijf de blog vooral voor mezelf, vandaar. De blog gaat ook vooral over mezelf. En over maar één onderwerp op het moment. Waarmee natuurlijk totaal niet gezegd is dat er geen andere interessante, relevante onderwerpen zijn. Mocht deze blog de lezer niet bevallen, bedenk dan dat het geheel vrijwillig is om deze blog te lezen..

32 weken

Vanmiddag ben ik naar het ziekenhuis geweest, voor de eerste controle. Spannend. Heb ik me goed gedragen deze week? Heeft de rust geholpen? En hoe zien de komende weken eruit? Gelukkig kon ik zelf al vertellen aan de dokter dat alles rustig is momenteel. Uit de echo bleek dat de placenta nog steeds voor de baarmoedermond ligt. Er is nog kans op een verschuiving, maar die kans is gering. De baby ligt inmiddels keurig met zijn koppetje naar beneden (goed van hem, hè), maar met een geblokkeerde uitgang levert dat niets op helaas.. Over 2 weken, in week 34, zal als dat nog steeds nodig blijkt, de datum voor de keizersnee worden geprikt. Die zal dan in week 39 zijn. Tenzij er natuurlijk signalen zijn dat de buik of de baby er eerder aan toe is..
Verder werd weer bevestigd dat ik het rustig aan moet doen. Dat wil zeggen.... vul maar in..... niet tillen, niet teveel lopen, niet te lang staan, niet te ver weg gaan. Allemaal enigszins rekbare adviezen, naar eigen gevoel in te vullen, waarbij het volgens mij de vraag is, hoeveel risico wil je lopen door dingen te doen die niet echt nodig zijn. Beweging op zich is natuurlijk ook nodig. Het blijft een afweging de komende weken. Het zal nog maximaal 7 weken duren allemaal.
Hoe lang zullen deze weken duren? De dagen vliegen ook nu nog om. Gek is dat, iedereen denkt dat ik mij wel moet vervelen, maar daar merk ik zelf nog niet zoveel van. Gelukkig heb ik elke dag bezoek tot nu toe. En zojuist heb ik nog een ''to do'' lijstje gemaakt, om niets te vergeten. Het ''to do'' lijstje zal wel steeds korter worden denk ik..! Er staan nu nog wat dingetjes op die afrondend zijn wat betreft mijn schoolwerk bijvoorbeeld. En daarna liggen er natuurlijk nog mooie boeken te wachten.
Vanmiddag ben ik na het ziekenhuis even een uurtje op school geweest om afscheid te nemen. Henrieke die mij vandaag vergezelde, was zo aardig om mij daar ook nog naar toe te chauffeuren. Ze bleef geduldig wachten tot ik uitgepraat was met mijn collega's. Toch fijn om nog even ''afscheid te nemen'' voor wat betreft de komende tijd en de laatste dingetjes qua overdracht te regelen. Zo wordt mijn wereldje wel stapsgewijs steeds kleiner, totdat...

32 weken is in de medische wereld een belangrijke grens. Vanaf 32 weken wordt een geboorte niet meer extreem prematuur genoemd, maar prematuur (vanaf 37 weken is het normaal). Vanaf 32 weken hoef je ook niet meer naar een academisch ziekenhuis, maar kun je in een gewoon ziekenhuis bevallen. Ivm de voorliggende placenta blijf ik aangewezen op het Erasmus MC.