34 weken

Alles gaat gelukkig al weer een heel aantal weken goed. Elke week ga ik even langs in het ziekenhuis, voor controle, een echo, een praatje. Vorige week is er een datum geprikt voor de bevalling met de sectio caesarea. Het zal een intensieve en emotionele dag zijn. Een operatie en als alles goed gaat moeder worden. Maar voor de baby de heftigste dag, uit de vertrouwde omgeving waarin alles vanzelf gaat (zo stel ik me dat voor), naar de buitenwereld, waarin je ineens moet gaan ademhalen, huilen, je best doen om voeding binnen te krijgen, van hand tot hand gaan, vreemde gezichten boven je en misschien nog wel andere dingen.

Ik zou graag even in mijn buik willen kijken, maar dat kan natuurlijk niet. Onderstaand plaatje geeft wel veel inzicht in wat zich in mijn buik afspeelt. Wat ik voel komt helemaal overeen met de ligging van de baby zoals op dit plaatje. Een kontje dat in de lucht steekt en van m'n buik als ik lig soms net een piramide maakt, beentjes/voetjes die boven in m'n buik van links naar rechts gaan en deze week steeds krachtiger worden en een op een neer golvende buik als het hele lijfje beweegt. Zoals op het plaatje is te zien ligt het koppetje dus veilig naar beneden op een beschutte plek. Zou hij zijn duimpje ook in de mond hebben?

Volgende week: even tijd voor mijn familie! Met de kerst hoop ik thuis te zijn, in Rijssen.
Ik heb er zin in om iedereen weer te zien. Ik hoop dat Pukje nog even op z'n plaats blijft en zo niet, dan wordt hij een Almeloër;).  

Ik weet, het is beter om niet op internet te gaan zoeken naar informatie over placenta previa. Daar word je onrustig en onzeker van! Maar de verleiding is (te) groot om het op verloren momenten toch te doen. Dan denk ik, ik wilde dat ze de baby nu maar vast gingen halen, al die enge dingen die je mee kunt maken. Maar ja, daar denkt de dokter toch anders over. Toch maar niet meer het internet op proberen te gaan.

En verder, ik kreeg nog dit prachtige stukje in mijn mailbox: het komt van een blog waarop ik geabonneerd ben. Het ontroerde me.

New post on Mainzer Beobachter

Vergeefs stukje by Jona Lendering Ik was op visite bij een vriendin, een alleenstaande moeder met een dochtertje van twee. Terwijl de grootouders en ik ons tegoed deden aan de koffie en het appelgebak, waren onze gastvrouwen elders in de weer. De moeder had het meisje op haar rug genomen om paardje te rijden. Even waren ze hun gasten vergeten: “hihihi” hinnikte mijn vriendin terwijl ze door de kamer sprong. De peuter kraaide van plezier. Ineens realiseerde de moeder zich dat we naar haar keken en viel ze uit haar rol. We hadden gezien hoe die twee, als ze alleen waren, met elkaar speelden en pret maakten: iets intens persoonlijks, moois en ontroerends. Ik wilde de herinnering bewaren en schreef er dit stukje over. Een vergeefs stukje overigens, omdat ik, al zou ik het nog sentimenteler maken, nooit zal kunnen overdragen hoeveel liefde ik zag. Jona Lendering | December 14, 2013 at 2:20 pm | Categories: Dagelijks leven | URL:http://wp.me/p1HkCZ-34l Comment    See all comments    Like

En tenslotte, dit is al met al wel een erg persoonlijk stukje geworden. Ik schrijf de blog vooral voor mezelf, vandaar. De blog gaat ook vooral over mezelf. En over maar één onderwerp op het moment. Waarmee natuurlijk totaal niet gezegd is dat er geen andere interessante, relevante onderwerpen zijn. Mocht deze blog de lezer niet bevallen, bedenk dan dat het geheel vrijwillig is om deze blog te lezen..

32 weken

Vanmiddag ben ik naar het ziekenhuis geweest, voor de eerste controle. Spannend. Heb ik me goed gedragen deze week? Heeft de rust geholpen? En hoe zien de komende weken eruit? Gelukkig kon ik zelf al vertellen aan de dokter dat alles rustig is momenteel. Uit de echo bleek dat de placenta nog steeds voor de baarmoedermond ligt. Er is nog kans op een verschuiving, maar die kans is gering. De baby ligt inmiddels keurig met zijn koppetje naar beneden (goed van hem, hè), maar met een geblokkeerde uitgang levert dat niets op helaas.. Over 2 weken, in week 34, zal als dat nog steeds nodig blijkt, de datum voor de keizersnee worden geprikt. Die zal dan in week 39 zijn. Tenzij er natuurlijk signalen zijn dat de buik of de baby er eerder aan toe is..
Verder werd weer bevestigd dat ik het rustig aan moet doen. Dat wil zeggen.... vul maar in..... niet tillen, niet teveel lopen, niet te lang staan, niet te ver weg gaan. Allemaal enigszins rekbare adviezen, naar eigen gevoel in te vullen, waarbij het volgens mij de vraag is, hoeveel risico wil je lopen door dingen te doen die niet echt nodig zijn. Beweging op zich is natuurlijk ook nodig. Het blijft een afweging de komende weken. Het zal nog maximaal 7 weken duren allemaal.
Hoe lang zullen deze weken duren? De dagen vliegen ook nu nog om. Gek is dat, iedereen denkt dat ik mij wel moet vervelen, maar daar merk ik zelf nog niet zoveel van. Gelukkig heb ik elke dag bezoek tot nu toe. En zojuist heb ik nog een ''to do'' lijstje gemaakt, om niets te vergeten. Het ''to do'' lijstje zal wel steeds korter worden denk ik..! Er staan nu nog wat dingetjes op die afrondend zijn wat betreft mijn schoolwerk bijvoorbeeld. En daarna liggen er natuurlijk nog mooie boeken te wachten.
Vanmiddag ben ik na het ziekenhuis even een uurtje op school geweest om afscheid te nemen. Henrieke die mij vandaag vergezelde, was zo aardig om mij daar ook nog naar toe te chauffeuren. Ze bleef geduldig wachten tot ik uitgepraat was met mijn collega's. Toch fijn om nog even ''afscheid te nemen'' voor wat betreft de komende tijd en de laatste dingetjes qua overdracht te regelen. Zo wordt mijn wereldje wel stapsgewijs steeds kleiner, totdat...

32 weken is in de medische wereld een belangrijke grens. Vanaf 32 weken wordt een geboorte niet meer extreem prematuur genoemd, maar prematuur (vanaf 37 weken is het normaal). Vanaf 32 weken hoef je ook niet meer naar een academisch ziekenhuis, maar kun je in een gewoon ziekenhuis bevallen. Ivm de voorliggende placenta blijf ik aangewezen op het Erasmus MC. 

30 weken

En dan ineens ben je patiënt. 30 weken en 2 dagen is Pukje als we samen in het ziekenhuis terecht komen. Nog erg jong en daarom is elke dag en zeker elke week extra ééntje die telt. De reden voor dit volkomen onverwachte verblijf in het ziekenhuis is een bloeding, veroorzaakt door de ligging van de placenta. De situatie wordt erg serieus genomen in het ziekenhuis. Ik krijg spuiten voor de longrijping van de baby, een infuus voor de rijping van de hersens van de baby en tabletten om de weeën (die ik gelukkig niet heb) te remmen. Dit pakketje van drie moet 48 uur lang de tijd krijgen om zijn werk te doen. Daarna wordt gekeken of alles ''rustig'' is en mag ik weer langzaam gaan mobiliseren. De eerste 48 uur is het alleen lopen naar toilet en douche. En elke ochtend een ctg.

Al met al ben ik van vrijdagochtend 4.30u tot maandagavond 19u in het ziekenhuis (Sophia, onderdeel van Erasmus MC) in Rotterdam. Ik krijg de boodschap mee dat ik alleen naar huis mag als ik daar hetzelfde doe als in het ziekenhuis: niets. Een kopje thee zetten is het maximale. En dat ik gelijk bel, zodra ik bemerk dat er iets niet in orde is. Dat beloof ik natuurlijk. Enerzijds is het een goed teken dat ik weer naar huis mag en ben ik daar blij om. Anderzijds voelt het ziekenhuis wel als de veilige omgeving die ik nu ga verlaten. En ook waren de dagen in het ziekenhuis erg gezellig. Ik lag bij geweldige meiden op de zaal, die allemaal hetzelfde probleem hadden, de kans op een vroeggeboorte, maar die verder niet ziek waren. We konden heerlijk met elkaar kletsen over de dingen die ons allen bezig hielden. Stilstaan bij de zwangerschap betekende het voor mij. Na al die weken die voorbijvlogen door bezig te zijn met werken, reizen, familie, vrienden en ook nog de zwangerschap, is de realiteit van het laatste nu veel dichterbij gekomen. 

Ontbijtje..

Diner..

Inmiddels ben ik weer thuis. Mijn werk heb ik voorlopig moeten afzeggen. Ik weet nog niet of ik weer aan het werk zal gaan. Het zal om nog 2 weken maximaal gaan. Ik wacht het af wat de dokter volgende week zegt. Ik hoop dat de rust die ik nu neem voor 100% ten goede komt aan de nog zo noodzakelijke ontwikkeling van de baby.

28 weken

In mijn huis is al gauw een kamertje voor Pukje gevonden. Er is boven een kleine slaapkamer overtollig, dus het spreekt voor zich dat dit de babykamer wordt. Er moet wel het één en ander gebeuren aan deze kamer. In de eerste plaats moeten alle reisattributen verdwijnen, rugzakken, koffers, bergschoenen, slippers.. ze verdwijnen allemaal naar een inbouwkast op de studeerkamer. In de muren zitten grote scheuren. Een jaar of 10 geleden toen ik in dit huis kwam zijn deze muren om dezelfde reden gestuukt. Gelukkig wil de huisbaas het werk deze keer op zich nemen. Als de muren klaar zijn, moeten ze worden behangen, met het niet zo elegante, maar wel ijzersterke glasweefselbehang. Samen met een vriendin, zij doet het werk, is het kamertje in één dagdeel behangen. Daarna kan er worden geverfd! Wat een feest, naar de Gamma en de mooiste kleuren uitzoeken. In mijn enthousiasme laat ik een verfpot vallen, oei! Op de vloerbedekking die ik nog graag had willen laten liggen. Jammer, maar een frisse nieuwe vloerbedekking kan toch ook geen kwaad. Geluk bij een ongeluk heet dat. De muren maak ik lichtblauw en de plinten en kozijnen hardblauw. Heel fris staat het!

Oei!

Bij Leen Bakker ga ik op zoek naar accessoires. Ik vind een leuke, stoere canvaslamp, waar ik gelijk weg van ben. Er staan een olifantje op en een aapje. In dezelfde stijl vind ik ook leuke slingers van olifantjes en nijlpaardjes. En een paar weken later ook nog krijtborden die je aan de muur kunt hangen; een olifant, een nijlpaard en een giraf! Ik ben er happy mee, omdat het zo leuk bijpassend is allemaal. Om alles op te hangen, is de kamer uiteindelijk niet groot genoeg, dus moet ik uitwijken naar de gang.

Voor de inrichting van de kamer kom ik op marktplaats terecht. Er staat een leuke babykamer nét te koop en voor een hele aantrekkelijke prijs. Ik beloof de eigenaar om de volgende dag te bellen. Ik ben de eerste en ik ben net op tijd, want volgens zeggen heeft hij de hele dag erna telefoontjes gehad, zodat hij de kamer maar als gereserveerd heeft gezet. De meubeltjes hebben een mooie beukenhouten kleur en zien er uit als nieuw. Een kast, een ledikantje en een commode.

Als de kamer zover klaar en ingericht is, is het tijd voor de aankleding. Bij de Gamma koop ik een mooi blauw rolgordijn (dat nog klaarstaat om bevestigd te worden). Ook is het leuk om het aankleedkussen neer te leggen en alvast wat kleertjes op te hangen. Vreemd is het, dat de toekomstige bewoner van deze kamer nog zo'n grote, kleine onbekende is.

26 weken

Op reis

Pukje is weer eens mee geweest op reis. Niet voor de eerste keer, dat was nl van de zomer al (India, Nepal en Moskou), maar voor de tweede keer. De reis ging naar Turkije en Irak. Beide gebieden worden bewoond door Koerden, dus zogezegd, we gingen naar Koerdistan. Van te voren waren nogal wat mensen bezorgd, waardoor ik zelf ook ging denken, is het slim wat ik doe? Maar ik was en ben niet ziek en daarbij, een gewone werkdag vergt ook wat van je.. Aldus overwegende gingen we dus toch (weer) op stap. Met een tas van maar 6 kg! Een record en het beviel me uitstekend, ik heb vaak teveel meegenomen realiseer ik me nu.

Wat ging de reis goed! Daar ben ik wel dankbaar voor, want zoiets heb je toch ook zelf niet in de hand. De eerste dagen waren nog een beetje spannend, waardoor ik wat eerder moe was. Ik ging dan ook op tijd slapen. De laatste dagen waren zó ontspannen. Ik genoot en voelde de kleine reiziger nauwelijks, op het gestommel na (maar dat is alleen maar aardig, die communicatie van hem). 

Erg leuk waren de reacties die ik kreeg van mannen en vrouwen onderweg. Van mannen een steelse, maar bewonderende blik. Van vrouwen, vooral oudere vrouwen, blijdschap en de wens: Inshallah! waarbij ze de handen ophieven naar omhoog: zo God het wil! Belangrijk was blijkbaar of de kleine een jongen of een meisje wordt, die vraag kreeg ik vaak. Een jongen, dat was een mooie uitkomst.

In het vluchtelingenkamp dat we bezochten (voor Syriërs, in Erbil) trok mijn buik ook de aandacht van de vrouwen. Zonder elkaars taal te spreken (Nederlands/Engels lijkt echt niet op Syrisch), begrepen we elkaar, de vrouwentaal is universeel. Leuk dat je die verbondenheid zo voelt. Er was een jonge vrouw die ook 6 maanden zwanger was. Ze gaf aan last te hebben van zere bovenbenen. Wat een verschil, zwanger zijn in een vluchtelingenkamp, met een strenge winter voor de deur, of als ''toerist'' met een ticket richting het veilige Nederland ~ en misschien wel het kraamhotel ~ op zak.

Een bijzondere gewaarwording was ook dat mensen voor mij gingen staan in de bus of in de metro (wat gelukkig nog niet nodig was). Het bracht me een beetje in verlegenheid, maar deed me ook goed. Geniet er maar van, zei Trudy, zo vaak gebeurt dat niet;).

De groepsgenoten waren ook bijzonder lief voor me. Ook hier geldt weer, gelukkig kon ik alles zelf nog prima doen, maar ik waardeerde hun aandacht wel, als ze me bijvoorbeeld de beste plaats in de auto aanboden..

Uitgerust kwam ik zo na een week weer thuis. Blij dat alles goed is gegaan en voldaan dat het zo'n mooie reis was. Weer een stapje verder... nu alleen het kamertje nog afmaken, nieuwe vloerbedekking bestellen, inrichten, inpakken... En de oppas regelen! En het geboortekaartje..

24 weken

Levensvatbaar

Vanaf 24 weken zijn baby's volgens de Nederlandse medische zorg levensvatbaar. Dat wil zeggen dat bij een vroeggeboorte alles op alles gezet zal worden om het kindje in leven te houden. Een grens dus, die deze week gepasseerd wordt. Al hoop ik van harte dat kleine Puk nog lekker blijft zitten waar hij zit! Dat is voorlopig nog de beste plek!
Als het goed is, hoort de baby ook het een en ander. Op een verjaardag waar het een gezellige drukte is, merk ik dat hij behoorlijk actief is. Waarschijnlijk heeft hij het dan erg naar zijn zin?
Het leek mij daarom verstandig om alvast met zijn muzikale opvoeding te starten. Een paar kinderliedjes uit de oude doos zijn tegelijk voor mij een prima manier om na een hele lange tijd weer in de kinderwereld terecht te komen. Ik toog dus naar de kinderboekenwinkel (aanrader: Kleine Kapitein in Rotterdam).

Deze week is het kinderboekenweek. Ik heb aan de mevrouw van de boekenwinkel al onthuld dat ik echt niet kan inschatten wat nou een goed en wat een minder goed prentenboek is voor kinderen. Er zijn boeken waarvan ik me niet kan voorstellen dat iemand ze koopt, maar ze liggen met stapels in de winkel. Ik vrees dat wat ik leuk vind, door kinderen helemaal niet leuk gevonden wordt. Gelukkig stelde de winkelmevrouw me gerust. Volgens haar kom je daar vanzelf wel in. Als huiswerk gaf ze me een folder met kinderboeken mee.

22 weken

Nieuw leven

Zo gewoon en zo bijzonder.
Miljarden geboortes in evenzoveel verschillende omstandigheden en toch zo uniek, niet te bevatten.
Zonder enige inbreng van mijn kant groeit een klein schepseltje in mij in no time uit tot een (mini)-mensje.
Duizelingwekkend, onbevattelijk.
Terwijl mijn leven 'gewoon doorgaat', met werken, huishouden, stichtingen, reizen, vrienden en familie, is ondertussen een klein jongetje zich aan het ontwikkelen. Komen er haartjes, vingertjes, teentjes, oogjes. Voel ik kracht en levenslust. En in deze weken de mogelijkheid te communiceren. Trapjes, schopjes, met zijn beentjes schat ik zo in, ze zijn zo lief om te voelen. En ze scheppen de band tussen mij en hem.