Alles gaat gelukkig al weer een heel aantal weken goed. Elke week ga ik even langs in het ziekenhuis, voor controle, een echo, een praatje. Vorige week is er een datum geprikt voor de bevalling met de sectio caesarea. Het zal een intensieve en emotionele dag zijn. Een operatie en als alles goed gaat moeder worden. Maar voor de baby de heftigste dag, uit de vertrouwde omgeving waarin alles vanzelf gaat (zo stel ik me dat voor), naar de buitenwereld, waarin je ineens moet gaan ademhalen, huilen, je best doen om voeding binnen te krijgen, van hand tot hand gaan, vreemde gezichten boven je en misschien nog wel andere dingen.
Ik zou graag even in mijn buik willen kijken, maar dat kan natuurlijk niet. Onderstaand plaatje geeft wel veel inzicht in wat zich in mijn buik afspeelt. Wat ik voel komt helemaal overeen met de ligging van de baby zoals op dit plaatje. Een kontje dat in de lucht steekt en van m'n buik als ik lig soms net een piramide maakt, beentjes/voetjes die boven in m'n buik van links naar rechts gaan en deze week steeds krachtiger worden en een op een neer golvende buik als het hele lijfje beweegt. Zoals op het plaatje is te zien ligt het koppetje dus veilig naar beneden op een beschutte plek. Zou hij zijn duimpje ook in de mond hebben?
 |
Volgende week: even tijd voor mijn familie! Met de kerst hoop ik thuis te zijn, in Rijssen.
Ik heb er zin in om iedereen weer te zien. Ik hoop dat Pukje nog even op z'n plaats blijft en zo niet, dan wordt hij een Almeloër;). |
Ik weet, het is beter om niet op internet te gaan zoeken naar informatie over placenta previa. Daar word je onrustig en onzeker van! Maar de verleiding is (te) groot om het op verloren momenten toch te doen. Dan denk ik, ik wilde dat ze de baby nu maar vast gingen halen, al die enge dingen die je mee kunt maken. Maar ja, daar denkt de dokter toch anders over. Toch maar niet meer het internet op proberen te gaan.
En verder, ik kreeg nog dit prachtige stukje in mijn mailbox: het komt van een blog waarop ik geabonneerd ben. Het ontroerde me.
New post on Mainzer Beobachter
|  |
 Ik was op visite bij een vriendin, een alleenstaande moeder met een dochtertje van twee. Terwijl de grootouders en ik ons tegoed deden aan de koffie en het appelgebak, waren onze gastvrouwen elders in de weer. De moeder had het meisje op haar rug genomen om paardje te rijden. Even waren ze hun gasten vergeten: “hihihi” hinnikte mijn vriendin terwijl ze door de kamer sprong. De peuter kraaide van plezier.
Ineens realiseerde de moeder zich dat we naar haar keken en viel ze uit haar rol. We hadden gezien hoe die twee, als ze alleen waren, met elkaar speelden en pret maakten: iets intens persoonlijks, moois en ontroerends.
Ik wilde de herinnering bewaren en schreef er dit stukje over. Een vergeefs stukje overigens, omdat ik, al zou ik het nog sentimenteler maken, nooit zal kunnen overdragen hoeveel liefde ik zag.
|
|
En tenslotte, dit is al met al wel een erg persoonlijk stukje geworden. Ik schrijf de blog vooral voor mezelf, vandaar. De blog gaat ook vooral over mezelf. En over maar één onderwerp op het moment. Waarmee natuurlijk totaal niet gezegd is dat er geen andere interessante, relevante onderwerpen zijn. Mocht deze blog de lezer niet bevallen, bedenk dan dat het geheel vrijwillig is om deze blog te lezen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten